Het winternummer van ‘Literatuur zonder leeftijd’ is naar de drukker.

De directe aanleiding voor dit nummer over

Uiteraard beginnen we traditiegetrouw met een interview met de auteur zelf door Helma van Lierop. Jacques Dane analyseert een aantal van deze boeken vanuit onderwijs-historisch perspectief: wat vertellen de verhalen ons over het Nederlandse onderwijs in de tijd dat ze werden geschreven? Helma van Lierop bekijkt deze de gezinsverhalen met een gezinssociologische bril om na te gaan welke visie op het gezinsleven en opvoeding in deze boeken centraal staat. Wie het over opvoeding heeft, heeft het vaak ook over opvattingen over kinderen, over kindbeelden, een thema dat belicht wordt door Ann Uleners in een haar bijdrage over een aantal prentenboeken van Jacques Vriens.

Dat we met deze drie genres de loopbaan van Jacques Vriens nog maar zeer ten dele in kaart hebben gebracht, zegt veel over zijn veelzijdigheid. Want wat te denken van zijn serieverhalen voor lezers in de basisschoolleeftijd die door Susan Venings worden besproken, van zijn historische romans die Sanne Parlevliet leest vanuit de vraag hoe Jacques Vriens het verleden tot leven brengt en van zijn sprookjesbewerkingen die Carlien Vermeiren tegen het licht van de bronteksten houdt? En last but not least natuurlijk, analyseert Selma Niewold zijn theaterteksten.

Tussen deze langere teksten blikken collega-schrijvers, -illustratoren en –performers terug op de schrijver en mens Jacques Vriens. Datzelfde doet Gerlien van Dalen, directeur van Stichting Lezen, maar zij spreekt zich vooral uit over de kinderambassadeur Vriens. Het nummer zou niet compleet zijn zonder teksten van de Jacques zelf, dus ook die vindt u wanneer u verder leest. Het gaat om een verhaal, gedichten en twee teksten die zijn engagement met leesbevordering laten zien.

In het interview met Jacques Vriens bleek zijn toekomstambitie glashelder: ‘Er zijn nog drie boeken leeg…’. Onze ambitie was een nummer vol…met lezenswaardige artikelen over veertigjaar schrijverschap.